Απάντηση Γιώργου Λιλλήκα στη διαστρέβλωση θέσεων που επιχειρεί το Επιτελείο Αναστασιάδη για το βιβλίο «Λύση του Κυπριακού»‏

Σχόλιο

Η επίσημη απάντηση του Γιώργου Λιλλήκα στα ψεύδη και στην διαστρέβλωση που διέδιδαν άτομα του Επιτελείου Αναστασιάδη, όπως ο Ιάκωβος Ιακώβου, για τα όσα γράφονται στο βιβλίο του «Λύση του Κυπριακού».

Αυτή η δήλωση πρέπει να διαδοθεί πλατιά!

---------------------------------------------------------------------------------------------

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Το Επιτελείο του κ. Αναστασιάδη, ελλείψει επιχειρημάτων, προσφεύγει στην παραποίηση σκέψεων ή θέσεων μου με την ανάγνωση αποσπασμάτων όπως αυτές κατατίθενται στο βιβλίο μου «ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ: πραγματικότητες, διλήμματα και επιλογές» που εκδόθηκε το 2008 από το οίκο Λιβάνη.  

Η παραποίηση θέσεων γίνεται με τη μέθοδο της απομόνωσης φράσεων ή αποσπασμάτων χωρίς να παρουσιάζεται ολόκληρη η ανάλυση στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Με την πολιτική των τσιτάτων το Επιτελείο του κ. Αναστασιάδη, με παρουσιάζει να υποστηρίζω τη «χαλαρή ομοσπονδία», που αποτελεί θέση του κ. Αναστασιάδη και την οποία όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις απορρίπτουν.

Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο παρουσιάζονται όλες οι προτάσεις–μοντέλα λύσης που έχουν κατά καιρούς συζητηθεί ή τεθεί στο δημόσιο διάλογο. Με αντικειμενικότητα παρουσιάζω τις θέσεις των υποστηρικτών του κάθε μοντέλου λύση, εγείρω ερωτήματα και προβληματισμούς για να αφεθεί ο αναγνώστης να κρίνει ελεύθερα.

Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, για τη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία, σχολιάζοντας τις επιπλοκές και δυσλειτουργίες του συστήματος, γράφω (σελ. 271):

«Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που θα πρέπει να αξιολογηθεί και να αποφασιστεί σε πολιτικό επίπεδο (μετά από ενδελεχή και σε βάθος μελέτη και προβληματισμό, εννοείται, και όχι στη βάση συνθημάτων και διακηρύξεων) είναι η συνεκτικότητα της Ομοσπονδίας. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο αναφέρονται (γιατί αυτό διακηρύχθηκε πριν από τριάντα χρόνια και η αναφορά στο παγιωμένο προσφέρει ασφάλεια για μια πολιτική δύναμη και την προστατεύει από πονοκεφάλους) σε Ομοσπονδία με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση. Όμως το ερώτημα: "Συνεκτική Ομοσπονδία με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση ή χαλαρή Ομοσπονδία με αυξημένες αρμοδιότητες στις κυβερνήσεις των κρατιδίων;" δεν είναι τόσο απλό στην απάντησή του, όσο η θεωρία το παρουσιάζει. Θεωρητικά, σε μια ιδεώδη κατάσταση, μπορεί να μη χρειάζεται ισχυρή κεντρική κυβέρνηση. Σε καταστάσεις όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος απόσχισης του ενός εκ των δύο κρατιδίων ή υπάρχουν σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται με διαιρετικές ρυθμίσεις, η ισχυρή κεντρική κυβέρνηση μπορεί να είναι η δικλείδα ασφαλείας για τη διατήρηση της ενότητας του κράτους (νοουμένου ότι αυτό έχει διασφαλιστεί και στις διάφορες πτυχές της συμφωνίας)».

Αυτό το σοβαρό επιχείρημα απόρριψης της χαλαρής ομοσπονδίας, δεν το παρουσιάζει, το αποκρύβει το Επιτελείο του κ. Αναστασιάδη.
 
Αν αντί να εξαντλούν την ενέργεια και τη διάνοια τους στην απομόνωση φράσεων ή παραγράφων, έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν ολόκληρο το βιβλίο, θα διαπίστωναν ότι στο πρόλογο σημειώνω (σελ. 25):

«Ο προβληματισμός και οι εκτιμήσεις που παραθέτω σ’ αυτό το βιβλίο δεν διεκδικούν ούτε το αλάθητο ούτε την απόλυτη ορθότητα. Διεκδικούν μόνο το δικαίωμα να ακουστούν και, αν είναι δυνατό, να συζητηθούν. Να κριθούν και να επικριθούν μέσα από ένα διάλογο θέσεων και επιχειρημάτων. Το δικαίωμα ακόμη και να απορριφθούν μετά από παράθεση άλλων, καλύτερων, πιο ολοκληρωμένων και αξιόπιστων αναλύσεων και προβληματισμών.
Ο ελεύθερος προβληματισμός, η επαναξιολόγηση της πορείας και των θέσεων μίας κοινωνίας ποτέ δεν έβλαψαν κανένα λαό. Εκείνο που βλάπτει την κοινωνική και εθνική υγεία είναι ο δογματισμός, ο συντηρητισμός και η πεποίθηση της κατοχής της απόλυτης αλήθειας. Είναι η αβάσιμη βεβαιότητα της διαχρονικής ορθότητας μίας στρατηγικής σ’ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Και όμως, η αλλαγή είναι η βάση της προόδου. Ευτυχώς η αλλαγή δεν είναι μόνο ένα σύνθημα που συνήθως υιοθετείται και προβάλλεται σε προεκλογικές εκστρατείες και παραμένει ανεκπλήρωτη δέσμευση μετεκλογικά. Η αλλαγή είναι συνάμα φορέα, αλλά και προϊόν της εξέλιξης της ζωής».   

Στη σελίδα 28, έχοντας επίγνωση της πολιτικής πρακτικής της διαστρέβλωσης που αποτελεί παράδοση για κάποιους έγραφα:

«Γνωρίζω ότι τα ερωτήματα που εγείρω και οι προβληματισμοί που παραθέτω εύκολα μπορούν να παρερμηνευτούν ή και να χρησιμοποιηθούν για να με πλήξουν πολιτικά. Έχω συναίσθηση των "κινδύνων" στους οποίους εκτίθεμαι, ιδιαίτερα γνωρίζοντας τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης που τυγχάνουν, από κάποιους καλούς χειριστές της δημαγωγίας, όσοι τολμήσουν να προβληματιστούν έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια που βολεύουν. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι η προσέγγιση μου μπορεί "να οδηγήσει (αν υιοθετηθεί βέβαια) την Κύπρο σε περιπέτειες". Άλλοι θα πουν ότι ‘πρόκειται για συνταγή που οδηγεί στη διχοτόμηση’ και πολλά άλλα. Οι πολιτικές ατάκες  που σκοτώνουν τον πολιτικό διάλογο και προβληματισμό ευδοκιμούν στον τόπο μας. Το παράδοξο είναι ότι οι πλείστοι από αυτούς που, αντί να καταθέσουν τους δικούς τους προβληματισμούς, θα καταφύγουν σε τέτοιου είδους δαιμονοποιήσεις, θα προέρχονται από τη σχολή εκείνη που δέχτηκε το Σχέδιο Ανάν, το οποίοι μετά βεβαιότητος  νομιμοποιούσε και μονιμοποιούσε τη διχοτόμηση και άφηνε τον Κυπριακό Ελληνισμό χωρίς διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος και εκτεθειμένο στον κίνδυνο της τουρκοποίησης της Κύπρου μέσα από ένα "νόμιμο" εποικισμό της στο σύντομο μέλλον. Αυτό, όμως, είναι το ρίσκο που παίρνει όποιος θέλει να σκέφτεται ελεύθερα, χωρίς παρωπίδες, και δημοσιοποιεί τους προβληματισμούς του. Επενδύω, όμως, σ’ αυτούς που προβληματίζονται, ανησυχούν και είναι έτοιμοι για έναν ειλικρινή και δημιουργικό διάλογο. Εξάλλου το οφείλουμε στο λαό, ο οποίος ανησυχεί, διερωτάται και ρωτά για το μέλλον του και το μέλλον της πατρίδας μας. Δικαιούνται οι πολίτες να ακούσουν όλες τις εκτιμήσεις, τις απόψεις και τις προσεγγίσεις. Με τυποποιημένες απαντήσεις, συνθήματα και αφορισμούς δεν εκτελούμε (αναφέρομαι στα πολιτικά πρόσωπα) το χρέος μας απέναντι στην κοινωνία των πολιτών, η οποία αξίζει περισσότερο σεβασμό».

Και κατέληγα στη σελίδα 33 λέγοντας αναφορικά με τον αναγνώστη του βιβλίου:

«(…) Ο αναγνώστης όμως θα μπορέσει, ελπίζω, να εμπλουτίσει τους δικούς του προβληματισμούς και μέσα από διάφορα μοντέλα και επιλογές λύσης που παρατίθενται, να διαμορφώσει τη δική του θέση».

Θα ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής αν και ο κ. Αναστασιάδης εξέδιδε ένα βιβλίο παραθέτοντας ολοκληρωμένα  τις θέσεις και προβληματισμούς του. Θα μπορούσε και θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον αν ο κ. Αναστασιάδης μας ανέλυε, για παράδειγμα, τους πολιτικούς του προβληματισμούς που τον οδήγησαν στην αποδοχή του διχοτομικού και καταστροφικού Σχεδίου Ανάν, που μεταξύ άλλων, κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον, θα ήταν αν ο κ. Αναστασιάδης, μας ανέλυε μέσα από ένα εγχειρίδιο τα οφέλη και τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν από την καταγγελία της πατρίδας μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επειδή ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν υποχώρησε στις πιέσεις των ξένων.

http://www.lillikas.com/easyconsole.cfm/id/831